چندی پیش به قصد نوش جان کردن نهار ، رفتیم بیرون.(1)هنوز تا ایستگاه اتوبوس بسی فاصله بود و ما خرامان خرامان به پیش میرفتیم که ییهو(لطفا غلیظ و با صرفه خوانده شود) دیدیم اتوبوس از کنارمان با سرعت برق و باد(2) رد شد و در ایستگاه سر پری زد و رفت.دهان ما بود که همچون دهان جوجگان گشنه که منتظر پروتئین های(3) تپل و مپل هستند باز ماند و احساس تاسف بود که سر تا پایمان را فرا گرفت.در این حین که امیدمان کمپلت به نا امیدی تبدیل میشد، صدای چرخهای اتوبوس را شنیدیم که بر آسفالت خیابان نعره میکشیدند... چرا که راننده عملا جفت پا رفته بود روی ترمز! و دیدیم که شخصی از داخل اتوبوس چهار دست و پایش را از پنجره بیرون آورده و آنها را در هوا تکان میدهد!

این مسئله باعث شد که قیافه های ما برای اندک زمانی به علامت سوال تبدیل شود؟!(4)

دقایقی بعد متوجه شدیم که منظور این است که :"بابا خنگول ها کل اتوبوس رو برای شما چند نفر نگه داشتن بدویید بیاید"

خلاصه این شد که ما بنا به توفیق اجباری در یک دو با مانع دسته جمعی شرکت کردیم(توجه داشته باشد که در تهران دو بدون مانع امکان پذیر نیست)

حالا ندو کی بدو

همچنان که مسافتی به طولانی این هوا را ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

بلا نسبت، مثل خر گشنه میدویدیم متوجه شدیم که در این امر تنها نیستیم و تماشاچیانی چند موصوف به صفت "عمله دسته دسته .... کنار جو نشسته"(لطفا با ریتم خوانده شود) ما را با دستان گرم و فریادهایی مملو از تحسین تشویق میکنند!

این شد که:

دویدیم و دویدیم

به اتوبوس رسیدیم

یکی به ما آب داد

یکی به ما فحش داد

فحش و به جون خریدیم

آب و تا آخر نوشیدیم

...

بالاخره رسدیم

موقع دادن بلیط 

راننده گفت

بچه ها

عجب!چه خوب دویدید

برای شادی راننده اتوبوس

همه 10 مرتبه

هیپ هیپ هورا